هنرمندان
«انیو موریکونه» درگذشت
به نقل از هالیوود ریپورتر، انیو موریکونه برنده اسکار که شهرت خود را برای ساخت موسیقی هفت فیلم از ساخته‌های «سرجیو لئونه» کارگردان بزرگ ایتالیایی در ژانر وسترن کسب کرده بود، در سن ۹۱ سالگی در شهر رم و یک هفته پس از شکستگی استخوان ران بر اثر زمین خوردن درگذشت.
«موریکونه» که ساخت موسیقی بیش از ۵۰۰ اثر سینمایی و تلویزیونی و همچنین ۱۰۰ اثر کلاسیک را بر عهده داشته، تا کنون پنج‌بار با فیلم‌های «روزهای بهشت» (۱۹۷۸)، «مأموریت» (۱۹۸۶)، «تسخیرناپذیران» (۱۹۸۷)، «باگزی» (۱۹۹۱) و «مالنا» (۲۰۰۰) نامزد کسب جایزه اسکار شد و در سال ۲۰۰۷ میلادی نیز جایزه افتخاری آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اسکار را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۶ نیز در سن ۸۷ سالگی برای فیلم «هشت نفرت‌انگیز» ساخته «کوئنتین تارانتینو» جایزه اسکار موسیقی متن را کسب کرد.
این آهنگساز برجسته که متولد شهر رم است، فعالیت هنری خود را از سال ۱۹۶۱ آغاز کرد و علاوه بر «سرجیو لئونه» با کارگردانان سرشناسی مانند «برناردو برتولوچی»، «پیر پائولو پازولینی»، «پدرو آلمادوار»، «جوزپه تورناتوره»، «اولیور استون»، «ترنس مالیک»، «برایان دی‌پالما» و «بری لوینستون» همکاری داشته است.
موسیقی فیلم‌هایی مانند «فاشیست» (۱۹۶۱)، «یک مشت دلار» (۱۹۶۴)، «به خاطر چند دلار بیشتر» (۱۹۶۵)، «خوب بد زشت» (۱۹۶۶)، «روزی روزگاری در غرب» (۱۹۶۸)، «روزی روزگاری در آمریکا»(۱۹۸۴)، «سینما پارادیزو» (۱۹۸۸)، «هملت» (۱۹۹۰)، «افسانه ۱۹۰۰» (۱۹۹۸)، «بهترین پیشنهاد» (۲۰۱۳)، «بیل را بکش» و «حرامزاده‌های لعنتی» از دیگر آثار این موسیقیدان برجسته ایتالیایی محسوب می‌شود.
اعتراض احمدرضا درویش به انتشار غیرقانونی «رستاخیز»
احمدرضا درویش در پی انتشار نسخه غیرقانونی «رستاخیز»، بیانیه‌ای را به نشانه اعتراض منتشر و درباره روندی که تولید و نمایش این فیلم طی کرد، نوشت.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، احمدرضا درویش، کارگردان فیلم سینمایی «رستاخیز» به‌دنبال انتشار نسخه غیرقانونی این فیلم با دوبله عربی در فضای مجازی، بیانیه‌ای منتشر کرده است.
در متن یادداشت درویش آمده است:
«به نام خدا
نازنین‌تر زِ قدت در چمن ناز نَرست
خوش‌تَر از نقش تو در عالم تصویر نبود
(حافظ)
پس از بیست سال حسرت و آرزوی تولید اثری با الهام از حماسه عاشورا، بالاخره در شب شامِ غریبانِ سال ۱۳۸۴، انتظار به سرآمد و با استعانت از الطاف الهی و توسل به ائمۀ اطهار(ع) تَشرُّف به آسمانِ ملکوتیِ امام حسین(ع) آغاز شد.
گامِ اول
برای تولید فیلم سینمایی «رستاخیز»، با عزمِ راسخِ عواملِ سازنده و بهرهگیری از سرمایه‌های معنوی و مادی در بخش خصوصی (در ایران و خارج از کشور) و حمایتِ نهادهای مرتبط، ده سال زمان صرف شد.
گامِ دوم
فیلم «رستاخیز» در سال ۱۳۹۲ و در سی و دومین جشنواره فیلم فجر، با کسب ۸ سیمرغ بلورین در بخش داخلی، یک سیمرغ بلورین در بخش بین‌الملل و جایزه ویژه (نشان مصطفی عقاد)، به عنوان بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمبرداری، بهترین طراحی صحنه، بهترین موسیقی و … معرفی شد.
گامِ سوم
فیلم «رستاخیز» با تکیه بر مبانی فقهی و مجوزهای قانونی در تاریخ ۱۳۹۴/۴/۲۴ (همزمان با امضاء قرارداد هسته‌ای «برجام») اکران و پس از چند ساعت به دستور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت از پرده اکران پایین کشیده شد. سازمان امور سینمایی پس از توقیف فیلم رستاخیز، در اقدامی سؤال برانگیز، پروانهی نمایش داخلی فیلم را باطل و پروانه نمایش بینالمللی آن را صادر کرد!
گامِ چهارم
تلاش‌ها برای رفع مشکل «رستاخیز» کلید خورد. از مکاتبه‌ها و ملاقات‌های حضوری با مقام‌های کشوری و لشکری گرفته تا مکاتبه با رییس جمهور محترم و پاسخ حیرت‌انگیز ایشان! و ملاقات با بالاترین مقام عالی کشور، رهبر معظم انقلاب که تأکید کردند: «…شما به خدا توکل و بر باور خود ایستادگی کنید…» و حُجّت را بر سازنده رستاخیز تمام کردند.
گامِ پنجم
اکنون پس از سپری شدن بیش از چهار سال از توقیف فیلم «رستاخیز» و همزمان با شام غریبان شهدای کربلا (۱۳۹۸) نسخه معیوب این فیلم با نام «القربان» در اقدامی غیراخلاقی و غیرقانونی به فضای مجازی و سایت‌های اینترنتی راه یافته است. راهزنانِ عرصه هنر و فرهنگ با بستن قاب تصویر (کادر)، نشانِ حک شده (واترمارک) بر روی تصاویر و عنوان‌بندیِ (تیتراژ) انتهای فیلم که حاوی اسامی عوامل و سرمایه‌گذاران فیلم بوده است را حذف کرده‌اند. متأسفانه چهار روز از این سرقتِ فرهنگی سپری شده، صدها هزار نفر فیلم «القربان» را دیده‌اند و بنا بر قرائن موجود، میلیون‌ها نفر با پرداخت هزینه به شبکه‌های اینترنتیِ خارجی به تماشای آن نشسته‌اند!
***
بیش از پانزده سال از شب آغازینِ عاشورای ۱۳۸۴ و تولید فیلم «رستاخیز» سپری شده است. توصیف و توضیح در خصوص هر یک از گام های این فیلم، کتابی قطور است که گرچه دانستن آن، عبرت‌های گرانبهایی را برای افکار عمومی و دست‌اندرکارانِ عرصه فرهنگ و هنر به همراه دارد، لکن اشاره به جزئیات آن در این مقال نمی‌گنجد. جسمِ به گروگان گرفته شده فرزند من «رستاخیز»، توسط دولت تدبیر و اُمید، در حالی توسط دست‌های آلوده به جهل و تباهی به تاراج رفته است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از شروع تولید این فیلم تاکنون، هفت وزیر را به خود دیده است!
اینجانب، ضمن توصیه به خود و مسئولان محترم، به رعایت موازین منطبق بر اخلاق، انصاف و عدالت، توجه همگان را به موارد ذیل جلب میکنم.
۱. فیلم رستاخیز با هدف ترویج فرهنگ اهل بیت(ع) در بخش خصوصی ساخته شده و حق‌الناس است. گرچه پس از محکوم شدنِ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دادگاه بدویِ دیوان عدالت اداری، بنیاد سینمایی فارابی و مؤسسه رسانه‌های تصویری برای جبران بخشی از دیونِ سازندگان، به سهامدارانِ آن پیوسته‌اند.
۲. با توجه به ظرفیت‌های نامحدود در عصر ارتباطات و نقش بیبدیل آثار هنری در ترویج ارزشهای فرهنگی ؛ از محضر علما و مراجع عالیقدر، دانشمندان و روشنفکرانِ علوم دینی و علوم اجتماعی، ذاکرانِ اهلِ بیتِ عصمت و طهارت(ع) و اصحاب گرانقدر رسانه درخواست میکنم، با تأکید و تکیه بر پویایی فقه شیعه و سیرهی نبوی(ص) بستر مناسب را برای تشویق اصحاب هنر و ترغیب آنان به تولید آثارِ متأثر از معارف دینی و تاریخی فراهم کنند و امکان سوء استفادهی معاندان و کج اندیشان را از ذخایر نابِ فرهنگی سلب نمایند.
۳. از دو قوهی محترمِ قضائیه و مقنّنه درخواست میکنم که در دفاع از حقوق معنوی و سرمایه‌های هنری و فرهنگی، همچون دفاع از بیت‌المال و حق‌الناس حساسیت نشان دهند. گرچه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مقابل حکم بدوی دادگاه دیوان عدالت اداری و اعتراض‌ها و مطالباتِ مُکرّر نمایندگان مجلس شورای اسلامی نسبت به رفع توقیف «رستاخیز» وقعی ننهاده است، لکن بی توجهی مسئولانِ ذی‌ربط، از مسئولیت این دو قوهی مهم نمی‌کاهد.
۴. صیانت از سرمایه‌های معنوی، هنری و فرهنگی وظیفه ذاتیِ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی است. متأسفانه این دو نهاد دولتی در مسئله رستاخیز، با فرافکنی و انفعال، به مکاتبات و مطالباتِ اینجانب و سازندگان «رستاخیز» بی‌اعتنا بوده و هستند. اکنون وقت آن است که آنان از خواب غفلت بیدار شوند و در برابر هویتِ به یغما رفته فیلم عاشورایی رستاخیز، از خود عکس‌العملی معنی‌دار نشان دهند.
۵. از همه نهادهای انتظامی و اطلاعاتی، وزارت امور خارجه، وزارت کشور، معاونت حقوقی رئیس جمهور و دیگر دوائرِ مرتبط، درخواست میکنم که ضمن واکاوی و پیگیری موضوع از مجاری داخلی و خارجی، نسبت به کشفِ منشأ این سرقتِ فرهنگی اقدام کنند و هرچه سریع‌تر از انتشارِ این عملِ حرام و گستاخانه جلوگیری نمایند.
۶. از سهامدارانِ داخلی و خارجی فیلم «رستاخیز» درخواست میکنم همچون گذشته بر صیانت از حقوق معنوی و مادی این فیلم پافشاری و با پیگیری و مطالبه مجدانه، از به تاراج رفتن حیثیت مولود خود جلوگیری کنند. در این خصوص گرچه بنیاد سینمایی فارابی و مؤسسه رسانه‌های تصویری که پس از حکم بدوی دادگاه دیوان عدالت اداری به سهامداران فیلم پیوسته‌اند، دو نهاد وابسته به دولت هستند و متأسفانه برای دفاع از مطالبه مؤلف و سازندگان فیلم «رستاخیز» و رفع توقیف فیلم اقدامی نکرده‌اند؛ لکن این نهادها، هم به دلیل وظایف ذاتی خود در صیانت از همه آثار سینمایی و هم به عنوان سهامدار، نسبت به پیگیری حقوقیِ موضوع فوق، مسئولیت مضاعفی بر عهده دارند.
۷. بسیار متأسفم که بر اثر آنچه به «رستاخیز» تحمیل شده است، هموطنان من از تماشای آن محروم و مخاطبان خارجی بر آنان رجحان پیدا کرده‌اند! به دلیل برخورداری فیلم «رستاخیز» از مضمون بلند حماسه عاشورا و همچنین حاشیه‌های پس از توقیف آن توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، عطشِ فراوانی در مخاطبان محترمِ داخلی و خارجی، به خصوص جوانان برومند، برای دیدن این فیلم بوجود آمده است. اینجانب به‌عنوان عضوی کوچک از خانوادهی بزرگِ سینمای ایران از عموم مردم ارجمند، به‌خصوص ارادتمندان به ساحت مقدّس حضرت اباعبدالله الحسین(ع) که به رعایت امور شرعی و قانونی شهره هستند، تقاضا میکنم که از دیدن، کپی‌برداری و انتشار فیلم «رستاخیز» اجتناب کنند و دیگران را نیز از این فعل حرام و غیرقانونی پرهیز دهند.
به اُمید آنکه با درایت و تدابیر منطبق بر اخلاق و عقلانیت، هیچ مخاطبی از دیدن، شنیدن و درک آثار هنری محروم نشود و «رستاخیز» با عبور از موانع و رضایت سازندگانِ آن، در معرضِ دیدگانِ عمومی قرار گیرد.
نخستین بار، در روز رستاخیز درباره خون‌ها دادرسی خواهد شد. پیامبر اکرم (ص)
احمدرضا درویش
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «رستاخیز»، ۱۴ محرم ۱۴۴۱، ۲۳ شهریور ۱۳۹۸»
ناصر تقوایی با جایزه نقدی جشنواره فیلم لوکارنو چه کار کرد؟
سیروس الوند با اشاره به جای خالی ناصر تقوایی در سینمای دفاع مقدس اعلام کرد که این کارگردان اهل آبادان جایزه نقدی جشنواره لوکارنو را به بازسازی مناطق جنگ‌زده اختصاص داد.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ویژه برنامه موزه سینما به مناسبت روز ملی سینما شامگاه جمعه ۲۲ شهریور همراه با نمایش فیلم‌های «تمرین آخر و تعزیه حر دلاور » و نخستین تصاویر سینمای ایران «فیلم‌های میرزا ابراهیم خان عکاس باشی » با حضور حسین انتظامی رئیس سازمان سینمایی، علی ربیعی سخنگوی دولت، سینماگران، پیشکسوتان سینما برگزار شد.
در این مراسم سیروس الوند پیش از نمایش فیلم «تمرین آخر و تعزیه حر دلاور» با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه، گفت: عاشورا و ماه محرم برای ما بسیار مهم است و باید دقت کنیم که ما یک واقعه عاشورا، یک حماسه عاشورا و یک فرهنگ عاشورایی داریم که باید در آثار خود ضمن توجه به این سه اصل بر گسترش آن بکوشیم.
وی ادامه داد: انتخاب نمایش فیلم «تمرین آخر و تعزیه حر دلاور» با توجه به اینکه امسال روز ملی سینما با ماه محرم همزمان شده ، انتخاب پسندیده‌ای است و تقوایی در این فیلم به هنر تعزیه و فرهنگ عاشورا و محرم به خوبی توجه کرده است.
این کارگردان پیشکسوت سینمای ایران با تمجید سینمای ناصر تقوایی، گفت: ناصر تقوایی یکی از پایه‌گذاران موج نوی سینمای ایران است؛ آن زمان که فیلم مینیمالیستی وجود نداشت او با ساخت برخی آثارش فضایی مینیمالیستی ایجاد کرد.
وی ادامه داد: فیلم «ناخدا خورشید» بهترین اقتباس از داستانی است که حتی غربی‌ها هم نتوانستند به خوبی آن را اجرا کنند. ناصر تقوایی فیلم‌های جدید هم دارد و همیشه ناراحت بود که چرا درباره فیلم‌های جدیدش صحبت نمی‌شود.
الوند با اشاره به اهمیت پرداختن سینمای ایران به دفاع مقدس و بعد از آن بیان کرد: چرا باید کارگردانی مانند ناصر تقوایی که اهل آبادان است نتواند درباره جنگ و تبعات آن فیلم بسازد.
کارگردان «یک بار برای همیشه» همچنین گفت: تقوایی حتی جایزه نقدی جشنواره لوکارنو را برای بازسازی مناطق جنگ‌زده اختصاص داد. چرا باید بعد از سال ها که از پایان جنگ می گذرد همچنان شاهد باشیم که این مناطق به صورت کامل بازسای نشده است.
وی ادامه داد: ما بسیاری از روزها و حوادث بزرگ تاریخی را با سینما می‌شناسیم و به یاد می‌آوریم .
همچنین در این مراسم بخشی از نخستین تصاویرسینمای ایران « فیلم‌های میرزا ابراهیم خان عکاس باشی » برای مهمانان در فضای باز موزه بر روی پرده به نمایش درآمد.
حسین انتظامی در حاشیه این مراسم از تالارهای موزه سینما بازدید کرد و پای صحبت سینماگران حاضر در مراسم نشست.
تصویر هانیه توسلی از تلویزیون پخش شد/ نیکفرد: این بار رادان حذف شد
ایلنا نوشت: پخش کننده فیلم «ایده اصلی» می‌گوید در تیزرهای جدید این فیلم تصویر هانیه توسلی پخش می‌شود اما تصویر بهرام رادان حذف شده است.
پیام نیکفرد مدیر روابط عمومی خانه فیلم و پخش کننده فیلم ایده اصلی درباره پخش تصویر هانیه توسلی در تیزرهای پخش شده این فیلم از صدا و سیما گفت: بعد از اعتراض‌هایی که داشتیم، از طرف بازرگانی سازمان صدا و سیما تیزرهای جدیدی این‌بار بدون حضور بهرام رادان را برای پخش خواستند. بعد از خودداری ما از ارسال چنین تیزری، متوجه شدیم دوستان خودشان تیزر جدیدی از فیلم ساخته و بدون تصویر بهرام رادان و نریشن هانیه توسلی در چند نوبت پخش کرده‌اند.
وی ادامه داد: روابط عمومی صدا و سیما اصرار دارد که بازیگری از فیلم «ایده اصلی» ممنوع التصویر نیست. «خانه فیلم» هم مواضع شفافی بر اساس شواهد و مدارک بیان کرده است. فکر میکنم مخاطبانی که این مدت پیگیر خبرها بودند، بهترین نتیجه گیری را خواهند کرد.
فیلم سینمایی ایده اصلی به کارگردانی آزیتا موگویی و با بازی مریلا زارعی ،بهرام رادان،هانیه توسلی،پژمان جمشیدی،مهرداد صدیقیان هم اکنون در حال اکران است
جشنواره‌های سینمای ایران و سوت بلبلی
محمد مهدی عسگرپور
چند سالی است در جریان برگزاری جشنواره فجر و یا جشن سینمای ایران با تعداد زیادی از شرکت‌کنندگان در مراسم مختلف به‌خصوص جشن پایانی مواجهیم که دربهترین حالت می‌توان آنها را دوست‌دار سینما دانست. کافی است در هنگام اعلام برندگان، به‌خصوص در حوزه بازیگری چشم‌ها را ببندیم و از صدای تشویق‌ها که آمیخته به کف و انواع سوت است دریابیم که انگار جشنی با حضور طرفداران بازیگران در یک میدان شهر در حال برگزاری است.
بدتر آنکه مجریان این گونه مراسم هم عمدتاً تحت تاثیر این شرایط انتخاب می‌شوند و عملاً در تعاملی تلویزیونی، مجلس را به قول معروف گرمتر هم می‌کنند، شاید آنها و حتی برگزارکنندگان راهی غیر از این هم نداشته باشند چرا که غالباً علاقه‌مندان که ممکن است اهل و عیال و فرزندان را هم بهمراه داشته باشند، برای دیدن اختتامیه آمده‌اند و لابد باید بهشان خوش بگذرد.
این در حالی‌است که دست‌اندرکاران سینما همواره از همین رویه شاکی‌اند و فکر می‌کنند جایی در مراسم این‌چنینی ندارند. مدیران برگزاری هم معتقدند غالب سینماگران اگر بدانند جایزه ای دریافت نمی‌کنند به سختی پا به مراسم می‌گذارند و عملاً حضور در مراسم بدون دریافت جایزه را چیزی مثل سیاهی لشکری می‌دانند. نتیجه آنکه در خلال برگزاری مراسم پایانی با چیزی مواجهیم که ما به ازایش در دنیا کم یافت می‌شود. در غالب جشن‌های آکادمیک کشورهای صاحب نام درحوزه سینما، احدی بی حساب و کتاب نمی‌تواند به مراسم راه یابد و البته دست‌اندرکاران سینما هم حضور در مراسم را فارغ از اینکه جایزه‌ای نصیب‌شان می‌شود یا نه جزو فعالیت‌های حرفه‌ای‌شان می‌دانند. در این مسیر البته یک نکته مهم دیگر هم وجود دارد و اینکه در خارج معمولاً آرای داوران تا لحظات پایانی لو نمی‌رود، حال آنکه در جشن‌های ما فرهنگ لو رفتن جوایز، امری بدیهی ست.
اگر برگزاری جشن یا جشنواره را هم به سان نقطه عطف در روابط سینمایی بدانیم، پس سینما نیازمند رویدادهای این‌چنینی هم هست، در واقع گاهی این اجتماعات برای پیشبرد برخی اهداف نیاز است، حداقلش این است که در مقابل جریاناتی که برای بی‌ارزش جلوه دادن و بی‌آبرو نشان دادن سینمای ایران کم نمی‌گذارند و از تریبون‌هایی مثل فلان برنامه تلویزیونی و یا روزنامه، سینما را آماج حملات خودقرار می‌دهند، برگزاری اجتماعات به‌خصوص با حضور سرمایه‌های اصلی و با اصالت سینما می‌تواند کمی معادله را بر هم زند، ضمن آنکه سینما به عنوان یک هنر مدرن نیازمند گردهمایی و هم‌اندیشی است. پس مدیران همواره با یک موقعیت متناقض مواجهند، هم سینما به مراسم جشن و جشنواره نیاز دارد، و هم سینماگران صاحب نام برای حضور طبیعی در این‌گونه برنامه‌ها تابع شرایط خاصند تا حدی که گاهی اوقات برای حضورشان شروطی مطرح می‌کنند.
به‌نظر می‌رسد فرهنگ حضور در جریان‌های رقابتی که برگزاری مراسم پایانی بخشی از آن است، توسط دست‌اندرکاران سینما روز به روز وضعیت بدتری پیدا می‌کند و مجموعاً در طول سال‌های اخیر برای کلیت سینما کمتر سازنده بوده و عملاً خستگی را بر تن مدیران، برگزارکنندگان، دست‌اندرکاران، اهالی مطبوعات و… باقی می‌گذارد. این مساله پیوند عمیقی با موضوعات دیگری از قبیل ابهام در جایگاه صنف، عدم تسلط مدیران به ویژه در بخش دولتی که گاهی با عوام‌گرایی و گاهی با تضعیف نهادهای صنفی صورت می‌گیرد، نقص ساختارهای جشن‌ها و جشنواره‌ها، عدم درک درست دست‌اندرکاران حرفه‌ای از نقش اجتماعی خود، ترجیح منافع فردی به منافع جمعی که درجامعه ایرانی تقریباً نهادینه شده و مقصر اصلی آن نهادهای حاکمیتی هستند، دلسردی عمومی نسبت به تحولات سیاسی و اجتماعی و….دارد.
پس به‌نظر می‌رسد برای حل این مشکل روبه رشد باید طرح و برنامه‌ای داشت، رها کردن این موضوع و یا احاله دادن آن به ساختارهای حاکمیتی کمکی به حل ماجرا نمی‌کند و صرفاً دایره سوءتفاهم‌ها را بالا برده و سرمایه‌ها را هدر می‌دهد.
اگر واقعاً بخش مهمی از سینماگران نام آشنا (ظاهراً این اواخر ناشناخته‌ها هم صاحب شرط شده‌اند) برای حضور در رقابت و مراسم پایانی خواسته یا ناخواسته قواعد رایج را رعایت نمی‌کنند بهتر است تا مدتی این گونه مراسم برگزار نشود و یا کمتر برگزار شود و با ایجاد شاکله‌ای جدید فضایی متناسب با فرهنگ سینماگران طراحی شود. و البته گردهمایی‌هایی که برای سینما لازم است به گونه‌ای دیگر ترتیب داده شود. سابقه نشان داده برای برخی گردهمایی‌ها (خارج ازمحدوده‌های جشن وجشنواره) دست‌اندرکاران علاقه‌مندی بیشتری از خود نشان می‌دهند که به‌نظر می‌رسد در این گونه برنامه‌ها وجه جدی و قابل اعتنای سینمای ایران هم جلوه بیشتری نسبت به جشن‌ها و جشنواره‌های رقابتی از خود نشان می‌دهد.
پرواضح است که سینمای ایران با عرض و طولی که دارد، احتیاج مبرمی به جریان‌های رقابتی دارد، ولی چه باید کرد وقتی فرهنگ آن به درستی شکل نگرفته و شواهد حاکی از آن است که به این زودی‌ها هم نمی‌خواهد بگیرد.
یادداشت حمیدرضا صدر برای «ژوکر»/اهریمن بازگشته
با صورت نقاشی شده و رنگ به رنگش از صف آدمیزادها رانده شده، ظاهری دلقک وار دارد، ولی خنده هایش رعب آورند. شرور است و سرکش. پیرو دوزخ. در قصه هایش بیش از دو هزار تن را هلاک کرده.
«ژوکر» یکی از فیلم‌های اکران شده در هفتادوششمین جشنواره ونیز است که در روزهای گذشته بسیار خبرساز شده است. از تشویق ۸دقیقه‌ای پس از نمایش فیلم تا نمره ۱۰۰ که برخی از منتقدان به این فیلم دادند.
برهمین اساس حمیدرضا صدر منتقد سینما هم با انتشار یادداشتی در صفحه اینستاگرامش درباره این شخصیت محبوب تاریخ سینما نوشت. یادداشتی که در ادامه می‌خوانید:
«ژوکر سال هزار و نهصد و چهل در دل قصه های بت من به عنوان یکی از آدم بدهای بامزه خلق شد. قرار بود کشته شود، ولی دوام آورد و در هزارتوی آن شهر بی آفتاب پرسه زد. شد بخشی از شخصیت شهزاده تاریکی، همزادش، سوی پنهان آدم های دور و برمان و همین طور خود ما. با بدذاتی پنهان پشت مهربانی، با حسابگری رزیلانه پشت سخاوت.
کارل یونگ روانشناس اوایل قرن بیستم می گفت آدم ها گاه و بیگاه به بخش تیره ذهن شان دل می دهند. او برای توصیف آن به واژه “سایه” روی آورد. سویی از شخصیت آدمی که قانون شکن است و بی ترحم و خیلی ها را در دنیای خیالی اش هلاک می کند و وای به زمانی که دنیای خیالی جایش را به دنیای واقعی دهد.
ژوکر از تصاویر نقاشی شده تا نقش آفرینی سزار رومرو، جک نیکلسن، جرالد لتو ، هیث لجر و خیلی های دیگر به فیلمی با بازی خواکین فینیکس رسیده. به اثری بدون نام بت من، با عنوان او: “ژوکر”. اهریمن بازگشته و گویی تا ابد همین اطراف پرسه خواهد زد.»
